|
Door Pater Vladimir Zielinski Pater Zielinski is een Russisch - Orthodox theoloog en priester en een van de vertalers in de Russische taal. Hij ondertekende het voorwoord van het eerste boek van 'Het Ware Leven in God' dat in het Frans werd gepubliceerd. Hij was presentator op het AD 2000 symposium in het Heilig Land en concelebreerde de Liturgie van de Heilige Gaven in het Heilig Graf en op de Berg Tabor. Ik ben ontroerd te kunnen deelnemen aan de volgende persoonlijke overweging met lezers van deze boodschappen die door Jezus Zelf 'Het Ware Leven in God' zijn genoemd. Als Russische Orthodox priester behoor ik tot de traditie van mijn Kerk met haar overvloedig rijke erfenis: geestelijk, sacramenteel en historisch. Ik geloof dat deze erfenis ontspringt aan het gezamenlijke werk van de mensheid met haar grenzen en de vrijheid en genade van de Heilige Geest. Met vertrouwen in de Heilige Geest, hoewel bewust van mijn grenzen als mens, zal ik proberen Vassula's unieke en uitzonderlijke ervaring te verklaren binnen het raam van mijn traditie. Over het algemeen moet elke uitdrukking van 'Het Ware Leven in God', welk individueel karakter dan ook, in wezen van de congregatie zijn, omdat elke Christen zijn leven leeft in God en voor God binnen de Kerk, en niet in eenzame of intieme isolatie (Hoewel het element van eenzaamheid en intimiteit niet los te maken is van authentiek geloof). De Kerk is de gemeenschap tussen God en mens; tussen de levenden en de doden; tussen het concrete historische verleden en de verhoopte toekomst. Ieder van ons leeft in God, ondanks verdeeldheden en het smartelijke historische verleden tussen Christelijke gemeenschappen, soms zeer pijnlijk, binnen de Kerk: een Heilig, Katholiek en Apostolisch geloof, als wij vooruitgaan in deze gemeenschap van Gods genade die werkt door de Sacramenten, alsook in de woorden, de stiltes, de daden en de herinnering. Ik noem de 'daden' want het komt mij voor dat het wonder van Vassula's communicatie met Jezus haar oorsprong heeft in de oude profetische geste, bijna verloren gegaan in legende, en die behoort tot de edelste, authentieke en apostolische traditie. Ik spreek over het verhaal van de Heilige Veronika. Toen Jezus naar Golgotha werd geleid, ging een van de vrouwen, die Jezus was gevolgd gedurende Zijn leven, naar Hem toe en gaf Hem een doek zodat Hij Zijn Gelaat kon afwissen, dat met bloed en zweet was bedekt. Volgens de traditie werd het beeld van Jezus' lijdend Gelaat op de doek afgedrukt. Sinds mijn doopsel is dit het beeld dat ik boven alle andere verkies, want voor dit Gelaat voel ik mij 'meer op mijn gemak' in mijn gebed. De icoon staat bekend als 'Het beeld dat niet door mensenhand is gemaakt'. In Rusland wordt i.p.v de zeven woorden slechts één mooi en veelzeggend bijvoeglijk naamwoord gebruikt: nerukotvornyj (nerukotvornuj obrat - beeld). Het beeld dat Jezus heeft geschapen door Vassula is ook 'niet door mensenhand gemaakt'. Jezus wilde op zijn weg onder de mensen Zijn Gelaat in haar ziel storten. Deze 'onderdompeling' van God in de menselijke ziel, in dit geval die van Vassula, heeft de vorm aangenomen van directe conversaties, profetische boodschappen en gebeden. Het is God die de vorm, de inhoud en het moment van Zijn openbaring heeft gekozen. Wij kunnen slechts 'ons doek' aanbieden, de stof van onze ziel, dat bij de aanraking van het Heilig Gelaat onmiddellijk een icoon wordt. Vanuit leerstellig oogpunt moet iedere mens een icoon (beeld) van God zijn. Wij zeggen dit lichtvaardig wanneer het in het algemeen de mensheid betreft, maar wij zijn niet altijd bereid hetzelfde te herhalen met betrekking tot de mens in vlees en bloed: onze naaste die een doek wordt voor het weergegeven gelaat. Kennelijk is er geen beeld van Christus - behalve dat van het Evangelie - dat kan worden beschouwd als 'bindend' en universeel voor het Christelijk geloof en voor onze redding. In elk tijdperk worden echter nieuwe beelden geschapen: beelden in onzichtbare gemeenschap met de voorgaande. Aan de Orthodoxe lezer die trouw blijft aan zijn geloof in al zijn strenge en traditionele identiteit, zou ik graag willen voorstellen te kijken naar Vassula's ervaring als een beeld van de Heilige Veronika, of zelfs als een ziel - doek waarop het licht valt van het Gelaat dat spreekt; het Gelaat dat kijkt; het Gelaat dat leeft. Om Zijn doek te worden, in staat tot een 'verwelkoming' en tot een beschouwen van Zijn Gelaat, met Zijn woorden op de lippen, is dat geen roeping voor ons allen ? |