|
Vassiliki Rydén Heer, ik bid zoals U hebt gebeden : mogen wij allen één zijn zoals de Vader in U en U in Hem, opdat de wereld gelove dat het de Vader was die U heeft gezonden. Daarom bidden wij ook voor de schapen die niet van Uw schaapstal zijn, opdat ook zij zullen luisteren naar Uw Stem. Wij bidden dat de wereld U vanaf vandaag gaat beminnen. Amen Introductie Eerst en voorop dank ik onze Heer voor Zijn geestelijke verzameling, want het is een genade van God voor ons allen, die ons de gelegenheid geeft Zijn Koninkrijk uit te breiden, en ons dichter bij verzoening te brengen. Elke gevoeligheid van onze kant om het wankelende huis van Christus te herstellen raakt de Heer ten diepste. Elke stap naar een geestelijke eenheid, en heel de hemel verheugt zich ! Elk gebed dat wordt geofferd voor het herstel van het Lichaam van Christus, vermindert de toorn van de Vader. Elke bijeenkomst in Zijn Heilige naam voor eenheid, en Zijn zegeningen worden uitgestort over hen die vergaderd zijn. Hiervoor geef ik eer aan God die ons nooit in de steek laat. In dit uur zou ik u deelachtig willen maken aan een introductie over de rol van de leken in de Kerk en daarna drie thema's willen behandelen. Het eerste thema betreft de metanoia, vrucht van nederigheid, die tot verzoening en eenheid leidt, het tweede thema gaat over onze zonde van verdeeldheid en het derde over de rol van de Heilige Geest als Hij ons leidt naar eenheid. Toen ik deze uitnodiging ontving om te spreken over een oecumenische spiritualiteit, was ik niet bereid mijn persoonlijke ervaring met God onder woorden te brengen. Ik durf niet een geclassificeerde 'spiritualiteit' te formuleren vanuit mijn eigen intieme 'conversaties met Christus'. Ik wil het liever aan de vrijheid van God overlaten, die profeten deed opstaan en die sprak en Zichzelf openbaarde 'op velerlei wijzen' (Hebr. 1:1) om opnieuw Zijn boodschap mee te delen door een zwakke hand, een lid van het Lichaam van Christus. In deze zin is wat nu volgt een verschillend soort getuigenis van de mystieke traditie van de kerk. Daarom is wat u zult horen in dit uur geen academisch theologische verhandeling, eenvoudig omdat ik geen theologe ben, maar eerder een geleefd voorbeeld van een getuigenis van een leek over eenheid die door God in Zijn dienst is geroepen. Ikzelf kom uit de Grieks Orthodoxe Kerk. In ons boek over de leer van de Orthodoxe Kerk, Boek 1, gepubliceerd in 1997, door Dhr. Trembelas, staat op blz. 70 : "Openbaringen worden omschreven als een door God ondernomen actie waardoor Hij aan Zijn redelijke schepselen iets bekend maakt over de mysteries van Zijn bestaan, natuur en wil, overeenkomstig hun begrensde intellectuele capaciteit, etc…Het zal de moeite waard zijn blz. 78 te lezen, waar de noodzaak wordt beschreven dat God Zelf Zijn volk leidt. Er zijn veel meer verwijzigingen naar de rol van de leek in onze Orthodoxe Kerk, maar beperkte tijd belet ons ze hier in detail te behandelen. Het is ook bekend dat het Tweede Vaticaans Concilie heeft onderstreept hoe belangrijk het is dat de leek bijdraagt aan het verspreiden van het Goede Nieuws, volgens de verschillende gaven waarmee God Zijn Kerk begiftigt; In Lumen Gentium verklaart het Concilie duidelijk dat de leek deel heeft aan de profetische dienst van Christus. Christus vervult deze profetische dienst niet alleen door de hiërarchie, maar ook door de leek. Hij bevestigt bijgevolg beide als getuigen en voorziet hen van het gevoel van het geloof en de genade van het woord (L.G. 35). Elke leek heeft een aandeel te leveren aan deze dienst aan het Evangelie overeenkomstig het charisma dat God hem heeft gegeven en door deze gaven die hem zijn geschonken, is hij tegelijkertijd de getuige en het levende instrument van de zending van de Kerk zelf, overeenkomstig de maat die Christus heeft toegemeten (Ef. 4:7). Het is duidelijk uit wat de kerken bepalen, dat de leken een zeer belangrijke rol hebben te spelen in de wereld en dat de charisma's die de Heilige Geest verleent aan Zijn volk, altijd bestemd zijn voor de dienst aan de gemeenschap en voor het welzijn van de Kerk. Vanaf het eerste begin van deze roeping benaderde de Heer mij door genade met koninklijke vrijgevigheid en wendde Zich tot mij in poëzie, daar religie en deugd Zijn zoete conversatie waren gedurende deze laatste 16 jaren met mij. Zonder enige verdienste werd ik geroepen en ik antwoordde; de Heilige Schrift zegt : "Ik geloofde, en dat is de reden waarom ik spreek" (2 Kor. 13). Toen werd mij door de Heer gevraagd Hem te aanvaarden, en toen ik Hem had aanvaard, toonde Hij mij Zijn Kruis van eenheid. Een van de eerste vragen die Hij mij stelde was de volgende : "Welk Huis is belangrijker, jouw huis of Mijn Huis ?" Ik antwoordde : "Uw Huis Heer". Daarna zei Hij : "Doe Mijn Huis herleven, maak Mijn Huis mooi, verenig Mijn Huis". Ik was vervuld van hulpeloosheid en voelde mij miserabel. Ik klaagde : "Ik weet niet hoe ik dit alles moet doen. Ik weet niets ! "Ik weet niet hoe ik dit alles moet doen. Ik weet niets !" Christus zei toen : "Blijf niets; Ik wil een niets, en in jouw niets zijn zal Ik Mijn Autoriteit tonen, Mijn macht en dat Ik Ben; sterf dus aan jezelf en sta Mijn Heilige Geest toe in jou te ademen". Vanaf toen vroeg Hij mij te wandelen met Hem, maar na door vele geestelijke vuren te zijn gegaan. Op deze wijze ontving ik het zaad van God zonder enige verdienste. Er staat geschreven : "Niemand kan iets hebben tenzij God het hem geeft" (Joh. 3:27). Dit werk van de Heilige Geest is gedrukt in 11 delen (engelse versie), en vertaald in 40 talen*. In deze geestelijke geschriften zien we hoe God ons gelegenheden geeft om volmaakt te zijn en in staat vergoddelijking te bereiken door Zijn Goddelijkheid, en goden te worden door deelname. De vruchten van dit werk zijn talloos, want ook zij komen van de Heer en elk goed ding komt van de Heer. Het is de moeite waard een ervan te vermelden. Op het ogenblik bestaan er wereldwijd meer dan 1000 oecumenische gebedsgroepen, die gevormd zijn door deze geïnspireerde geschriften met de naam "Het Ware Leven in God". De oecumenische gebedsgroepen bestaan uit mensen van verschillende kerkelijke denominaties die samenkomen om voor de eenheid en de verzoening tussen de kerken te bidden. Vanuit deze groepen zijn 9 liefdadigheidshuizen ontstaan om arme en behoeftige mensen te voeden. Die worden Beth Myriam genoemd, wat "Huis van Maria" betekent. Er zullen nog andere worden geopend door de genade van God, in de nabije toekomst en eveneens actief worden. Door Gods genade ben ik tot nu uitgenodigd in 60 landen om te getuigen van de grote werken van de Heer. Dit is gebeurd in meer dan 700 bijeenkomsten, voor Rooms Katholieken, Orthodoxen en verschillende andere kerken. Ik kon niet weigeren mij te richten tot onze andere broeders en zusters die geen Christenen zijn. Onze Heer opende ook een deur voor de niet-Christenen en zo werk ik geroepen mij ook te richten tot Joden, Hindoes, Moslims en Boeddhisten, die, nadat ik hen het Woord van God had gebracht, hun vrijheid vonden en verzoening met de Drie-Ene God en om het Sacrament van het Doopsel vroegen. Want Christus had hierom gebeden tot de Vader en zei : "Ik bid niet voor hen alleen, maar ook voor allen die door hun woord in Mij zullen geloven" (Joh. 17:20). In maart 2000 stond de Heer ons toe samen te komen in Zijn geboorteplaats Bethlehem. 450 mensen kwamen van heinde en ver, ja, uit meer dan 55 landen en uit 12 verschillende kerken, naar een internationale ontmoeting van gebed om vrede en eenheid. Wij verzamelden ons als een enkele familie. Wij hadden 75 geestelijken onder ons, ook uit 12 verschillende kerken, maar ook andere geestelijken uit het Heilig Land, die, toen zij hoorden van de gebedsbijeenkomst, zich bij ons aansloten. Deze oecumenische gebeurtenis werd gecoördineerd door enkele Joden en Palestijnen, die geraakt waren door de geïnspireerde geschriften van "Het Ware Leven in God". Zij geloofden in de Verrijzenis van Christus en in Zijn reddend plan in onze dagen en boden aan de bijeenkomst te organiseren. Als men weet hoe in onze dagen Palestijnen en Joden tegen elkaar vechten, is hun verzoening een teken van de macht van de Heilige Geest die deze twee naties verenigde om te werken voor een bijeenkomst voor vrede tussen de gescheiden Christenen. Zoals de Heilige Schrift zegt : "En de vredesvrucht der gerechtigheid wordt gezaaid door hen die de vrede bewaren" (Jak. 3:18). Dis is een les voor ons allen. Het gade slaan van deze geestelijken in verschillende gewaden, en toch allen Christenen, de een naast de ander, glimlachend, deelnemend, zonder onder elkaar verschil te maken, deelhebbend aan gebeden en Liturgieën, was onmiskenbaar een triomf voor onze Heer. Wij beleefden een voorsmaak van wat de eenheid onder Christenen op zekere dag zal zijn, en wij geven daarvoor eer aan God. Voor de toespraken en de introducties hadden alle geestelijken zich opgesteld voor een processie. Het was ontzagwekkend. Sommige van hen droegen iconen, anderen beelden van het Heilig Hart en een beeld van de Maagd Maria; feitelijk werd de Madonna gedragen door een Lutherse geestelijke, en hij was er zeer trots op. Anderen droegen wierook, weer anderen kaarsen. Grieks Orthodoxe geestelijken droegen Rozenkransen om hun hals, die zij hadden geruild voor hun kruisen en Panavyias voor de Rooms Katholieke Rozenkransen, en zij allen liepen in de processie, terwijl zij een Byzantijnse hymne, het Kyrië Eleisson zongen. Wij hoorden toespraken aan over eenheid van geestelijken uit verschillende kerken. Hun toespraken weerklonken alsof ze uit één stem en één geest stamden. Wij ervoeren allen het grote verlangen naar eenheid tijdens hun toespraken. Er was ook een ontroerend moment toen verschillende geestelijken uit diverse kerken op het podium stonden en een Rooms Katholieke priester op zijn knieën viel en rondging terwijl hij de voeten kuste van de andere geestelijken en hen om vergeving vroeg. Door deze spontane daad van vernedering werd een Koptisch priester tot tranen toe geroerd en hij deed hetzelfde, knielde neer om de voeten van zijn broeders in Christus te kussen. We zagen en ervoeren de dorst van de leken en de geestelijken naar eenheid. Maar ter gelijkertijd ervoeren we de grote wonden die onze verdeeldheid heeft veroorzaakt in het Mystieke Lichaam van Christus, en dat is de reden waarom wij zo blij en getroost waren deze oprechte daden van vernedering en verzoening te ervaren. Als het een officiële ontmoeting zou zijn geweest en wij beambten van de Kerk, met de macht en de autoriteit, dan zouden wij terplekke de eenheid hebben volbracht, en het dan aan de hele wereld hebben verkondigd. De meeste van ons zijn de verdeeldheid moe, want het is niet volgens onze wet van liefde. Christus is het zelfs nog meer moe ons verdeeld te zien. Het gejuich en de uitroepen van vreugde van al deze naties, die met elkaar verbonden waren, roepend om een volledige eenheid onder de Christenen, onthulden dat deze verdeeldheid niet alleen de zonde is, maar ook een misdaad. En toch, zeg ik u dat de grootste van alle misdaden het apart bestaan van de Paasdata is. Hoe goed zal het zijn als we allen samen op zekere dag en met één stem uitroepen : "Christos Anesti". We zullen zeggen : "Uw Wil geschiede op aarde zoals in de Hemel …"; wel wat weerhoudt de ambtsdragers van de Kerk ervan de Wil van God te doen en hun verzoening uit te roepen, als reeds de leken en priester overal ter wereld een eenheid beleven ? Eenheid is gisteren begonnen … we hebben het gezien … we hebben het beleefd … wij verheugden ons erom, en wij willen het evenzeer als de Heilige Geest het wil. Jezus Christus heeft ons door Zijn Bloed verenigd, dus hoe kan men deze eenheid ontkennen ? "Hij is onze vrede, Hij heeft beide groepen, de Heidenen en de Joden één gemaakt, en de scheidingsmuur, dat is de vijandschap, weggebroken, die hen gescheiden hield, in feite in Zijn eigen Persoon de vijandschap vernietigend, die veroorzaakt werd door de regels en voorschriften van de Wet" (Ef 2:14-15). Hoe kunnen wij "nee" zeggen tegen God, als Hij ons wil verenigen ? Kan het zijn omdat onze harten zijn verhard ? Zijn wij de woorden van de Heilige Vader de Paus vergeten toen Hij zei : "De elementen die ons verbinden zijn veel groter, dan die welke ons scheiden" ? We moeten dus deze elementen oppakken en ze gebruiken voor het effenen van de weg naar de volledige eenheid. De genaden die wij ontvingen in deze dagen in het Heilig land waren ontelbaar. Een Grieks Orthodoxe Archimandriet van het patriarchaat van Jeruzalem heeft, toen hij hoorde dat wij er waren, alle 450 mensen uitgenodigd in de kerk van het Heilig Graf, en op een andere dag naar de Berg Tabor om aanwezig te zijn bij de Liturgie en zelfs deel te nemen aan de vooraf geheiligde gaven als wij dat wensten en geloofden in de Heilige Tegenwoordigheid van Jezus in deze Communie. Er waren zo veel momenten van vreugde te zien dat Orthodoxen, Lutheranen, Katholieken, Anglicanen, Baptisten etc… samen de Rozenkrans baden, allen dicht bij elkaar en niet uit de weg gegaan, omdat dit gebed werd verondersteld alleen door Rooms Katholieken te worden gebeden. Integendeel, er werd geen onderscheid gemaakt. Het Rozenkransgebed verbond ons en het ter aanbidding uitgestelde Heilig Sacrament zelfs nog meer, want voor onze Heer knielden we allen en voelden in deze eenheid dat we inderdaad de zonen en dochters van de Allerhoogste waren, want iedereen werd bewogen door de Heilige Geest (Rom. 8:14), en als kinderen, die tot één en dezelfde familie behoren, samen, zij aan zij, waren we één en niet de een tegen de ander, want de geest van onderscheid was niet langer onder ons. In deze momenten beseften wij dat we leefden onder de genade en niet onder de Wet (Rom. 6:14). Onze harten waren verbonden en in de tegenwoordigheid van Christus voelden we ons echt verenigd in de geest en in Gods liefde. Inderdaad, in deze momenten waren we één van geest en één van hart, allen verenigd in het hart van Jezus. Later zeiden alle geestelijken dat wanneer zij zullen teruggaan, naar huis, zij deze geestelijke eenheid verder zullen promoten en zullen getuigen tegenover hun broeders van wat zij hebben beleefd en wat zij hebben gezien, opdat ook zij zich verheugen in één Heer. Wat wij ervoeren op de bijeenkomst van de pelgrimage van eenheid in het Heilig Land was het besef dat gebeden machtiger waren dan onze toespraken en dialogen, want nauwelijks hadden we onze mond geopend om samen te bidden, of onze gebeden waren al gehoord en verhoord. Precies zoals de Heilige Vader in oktober 1986 vertegenwoordigers van de grote wereldgodsdiensten in Assisië uitgenodigd had om te bidden om vrede, de een naast de ander, zouden wij die lijn moeten volgen en nog meer deze ontmoetingen van interreligieuze dialoog in de toekomst moeten bevorderen. En nu wil ik na deze introductie overgaan tot mijn eerste thema, de metanoia. Gods oproep tot een diepe metanoia, vrucht van nederigheid, leidt ons naar verzoening en eenheid. Wij, de mensen van de kerken, moeten beseffen dat wij in een constante zonde leven, de zonde van onze verdeeldheid. "Elk rijk dat inwendig verdeeld is, zal verwoest worden, een stad of huis, dat inwendig verdeeld is, zal niet standhouden" (Mat. 12:25). Ook al is deze verdeeldheid niet direct door ons veroorzaakt, maar door onze voorvaderen, wij houden haar in stand zolang wij verdeeld blijven. Wij kunnen niet zeggen dat God blij is als de herders nog verdeeld zijn. Wij kunnen niet spreken over eenheid zonder door een metanoia te gaan en de twee grote Geboden van God in praktijk te brengen. Dat is alsof we een huis willen bouwen zonder eerst de fundamenten te leggen. De fundamenten voor eenheid zouden nederigheid, goddelijke liefde en bekering van onze harten moeten zijn. Want hoe zouden we geloven dat we eenheid kunnen bereiken als we geen berouw hebben en ten volle de twee grootste geboden naleven die gebaseerd zijn op de wet van liefde ? De zaden voor eenheid zouden constant gezaaid worden in dorre en onvruchtbare aarde. En er kunnen geen zaailingen groeien in die soort dorheid welke de hardheid van onze harten vertegenwoordigt. We moeten neerzitten en onszelf afvragen : "Is het mogelijk dat wij de eenheid zien overeenkomstig ons eigen inzicht, en is dat misschien de reden waarom wij nog steeds verdeeld zijn, of zoeken we haar zoals de Geest van God haar verlangt, maar gaan we daarmee niet akkoord ? "Daarom, met de vreze des heren in gedachten, wetend dat God weet wat wij werkelijk zijn, is een echte metanoia noodzakelijk de eerste en belangrijkste stap die we moeten zetten om ons uit te rusten met het noodzakelijk licht dat ons leidt tot een geestelijke eenheid. Deze metanoia, die noodzakelijk is, is een kolossale kracht in zichzelf, die ons zal veranderen en vruchtbaar zal zijn. Laten we dus rijk zijn in armoede, zoals de priester die op de knieën viel, schreiend, terwijl hij de voeten van zijn broeders, die tot de andere kerken behoorden, kuste en om vergeving vroeg. Laten wij op dezelfde wijze berouw hebben in nederigheid. We moeten de oude stenen in ons hart neerhalen, stenen van intolerantie, trots, gebrek aan vergevingsgezindheid, ontrouw, verdeeldheid, gebrek aan liefde, en de Kerk van Christus opnieuw opbouwen in onze harten door God toe te staan meer in ons te zijn om ons Zijn vrede te brengen. Er moet een kenosis zijn, aan God gegeven vanuit een diepere metanoia, opdat God ons overvloedig zal vullen met Zichzelf. Dan zullen wij "acceptabel zijn als een offerande, en geheiligd door de Heilige Geest" (Rom. 15:16). Zoals we weten geeft God Zich onophoudelijk aan ons om onze ziel in leven te houden, maar na onze metanoia zal God Zich aan ons openbaren in kracht en genade, omdat Hij de verlangens van Zijn Hart zal uitdrukken, ons zal tonen hoe wij de sleutel tot eenheid moeten gebruiken. Een metanoia zal ons niet alleen leiden tot een bekering van hart, maar er zal een totale omvorming plaatsvinden, want metanoia is de poort die zielen uit de duisternis naar het licht leidt. Daarom kunnen we tot op de dag van vandaag niet zeggen dat we wandelen in het licht, omdat we nog steeds verdeeld en versplinterd zijn; als we het licht niet zijn binnengegaan, hoe kunnen we dan Gods goddelijke wil zien om voortgang te maken op de weg tot eenheid, en weten op welke manier Hij haar verlangt ? Hoe kunnen we dan onze weg aanvoelen en weten waar we wandelen, als we nog steeds in de duisternis zijn ? Als we ons niet haasten zal die kleine flakkerende vlam, die nog in ons is, uitgeblust raken. We moeten ons haasten en al onze vooroordelen opzij zetten die olie halen uit de reserves van nederigheid en liefde, om deze flakkerende vlam te stimuleren tot een levende toorts. Maar daarom zou iedere Kerk bereid moeten zijn aan haar eigen ego en aan haar starheid te sterven. Dan zal, door deze acte van nederigheid, Christus' tegenwoordigheid in hen schijnen. Elke kerk zal door een onophoudelijk berouw moeten gaan en zichzelf een weg moeten banen naar Christus en moeten deelnemen aan Zijn Liefde voor de mensheid. Door deze acte van nederigheid zullen de mislukkingen uit verleden en heden worden weggewassen en zal er eenheid tot stand worden gebracht. Als wij eenmaal onze stem dempen, zullen we de Stem van Christus gaan horen. Alleen als we onze hoofden buigen zullen we het Hoofd van Christus toestaan te worden gezien en niet het onze, alleen als wij onszelf helemaal vernederen zal Christus ons kunnen verheffen om Zijn Glorie te zien. Er staat geschreven : "Vernedert uzelf voor de Heer, en Hij zal u verheffen" (Jak. 4:10). Dan, en dan alleen zullen wij in staat zijn Gods goddelijke Wil te kennen, want Hij zal dan Zijn macht demonstreren na ons tot niets te hebben teruggebracht, en Zijn Heilige Tegenwoordigheid zal door de woestijn van onze ziel stromen als een rivier en ons genezen. Dan, nadat ons heil is hersteld, zal onze ziel ons beletten terug te vallen en het vergif in ons op te nemen dat wij in onze meelijwekkende verdeeldheid hebben geabsorbeerd. We zullen nog slechts één verlangen hebben, en dat is te dorsten naar het zuivere levensgevende water dat leven geeft. Bovendien zal dit zuivere heldere water ons niet alleen genezen, maar wij zullen ook overstromen van barmhartige liefde. Door zo de Heilige Geest de vrije doorgang in ons te hebben gegeven, zal Hij gemakkelijk in overvloed in ons binnenstromen, ook met Zijn Licht, en ons een totale metamorfose geven door ons te veranderen in een hemel. De Heer stond mij eens toe Hem de volgende woorden te horen zeggen : "Als je de Heilige Geest toestaat in je binnen te dringen, kan Hij je ziel van een woestijn veranderen in een tuin waar Ik Mijn rust kan vinden. De Heilige Geest kan je ziel veranderen in een paleis waar Ik koning kan zijn en over je kan heersen. De Heilige Geest kan je ziel veranderen in een hemel waarin jij Mij zult verheerlijken". Om eenheid te bereiken moeten wij een gedaanteverandering ondergaan, en zolang wij niet in staat zijn één Beker te delen rond één altaar, bewijst dit dat deze gedaanteverandering nog niet in ons heeft plaatsgehad, omdat we nog steeds versplinterd leven. Laten we dus een metanoia ondergaan om deze gedaanteverandering door de Heilige Geest te laten plaatshebben. Zonder deze gedaanteverandering zullen we niet in staat zijn door te dringen in de diepten van God om God te zien en te begrijpen. Deze visie van God zal ongetwijfeld onze harten samenbrengen in één. In de ervaring van de visie van God zal onze ziel ook beseffen hoezeer wij Hem door onze verdeeldheid hebben beledigd. Dat zal als een acte van zuivering zijn of een lager oordeel, maar het begin van ons nieuwe leven in de ene Christus. In deze gedaanteverandering zullen wij ontdekken dat, hoewel we nog onder de mensen verkeren, onze geest in de hemel zal zijn; en hoewel onze lichamen zich onder de mensen zullen bewegen, zullen onze ziel en onze geest, gevangen in de goddelijke Wil, vervuld van de noblesse van Gods licht, als engelen zijn, wandelend in de hoven van de hemel, temidden van heiligen en engelen, één geest wordend met de Goddelijke. Dan zal het "Onze Vader" in vervulling gaan, want Zijn Koninkrijk zal zijn gekomen en Zijn Wil zal geschieden op aarde zoals in de Hemel. Vanaf dan zullen al onze ondernemingen volmaakt zijn en zonder enige breuk zijn gedaan, omdat ze goddelijk zullen zijn en overeenkomstig Gods geest. We hebben geleerd dat onze geest nooit uit zichzelf kan opstijgen naar de Hemel, maar het God alleen is die hem naar de Hemel kan verheffen om er met grote vreugde Zijn mysteries te onthullen. Als wij zouden hebben beantwoord aan de smeekbede van Christus dat "wij één moge zijn", of als wij beantwoord hadden aan Zijn roep door te gehoorzamen aan Zijn oproep, zouden we vandaag Zijn beker rond één altaar delen en dan zouden we zeggen : "Ik wandel nu met God en heers met Hem". De kerk moet worden versterkt en eenheid is de enige hoop op versterking van de Kerk. Zoals het nu is, verliest de kerk haar duidelijkheid in haar zwakte tot een punt dat zij zelfs niet meer kan opstaan om zelf de olie en de genezende zalf te halen uit de Bron van Leven die de Heilige Geest is. In haar angst om het verliezen van haar schatten, maar vooral haar identiteit, en ik zou zeggen speciaal onze Orthodoxe Kerk, barricadeert zij niet alleen haar ramen, maar zorgt zij er vooral voor dat ook haar deuren zorgvuldig gesloten zijn, niet beseffend dat haar interieur schimmels heeft opgehoopt. Door haar angst belet zij de genade in haar te stromen die haar zonder vrees kan leiden tot eenheid en verzoening. Iemand die handelt uit angst en ervoor zorgt dat ramen en deuren zorgvuldig zijn vergrendeld, is gewoonlijk bang te worden beroofd van zijn kostbaarheden. Maar het is niet alleen de Orthodoxe Kerk; de andere kerken gedragen zich op dezelfde wijze. Waarom hebben zij angst en isoleren zij zichzelf ? Waarom barricaderen sommigen nog steeds hun deuren ? Heeft Christus niet Heidenen en Joden verzoend en hen ertoe gebracht samen één Christus te aanbidden ? Heeft Christus niet de sluier in tweeën gescheurd welke God en mens scheidde, het schepsel van de Schepper verzoend ? Heeft Christus niet de poorten van de Hel vernietigd en de geesten bevrijd ? Wat had Christus dan nog meer kunnen doen wat Hij niet heeft gedaan ? Waarom barricaderen de kerken dan tot op de dag van vandaag, zichzelf en richten zij muren op om deze scheiding overeind te houden ? Als zij eens hun angsten konden afleggen, hun starheid en hun achterdocht, zouden we vandaag niet spreken over eenheid, omdat we dan al de Eucharistie samen zouden vieren rond één altaar. Als de kerken ertoe in staat zijn over de negatieve obstakels, die hen scheiden, heen te stappen, obstakels die volgens de Heilige Schrift tegen de vervulling zijn van de eenheid van geloof, liefde en aanbidding onder ons, zal Christus trouw zijn aan Zijn Belofte tot realisering van een tijd van vrede in de gehele wereld. Deze vrede zal elke mens trekken naar het Mystieke Lichaam van Christus, en daardoor Zijn woorden vervullen die ons zijn gegeven in Zijn gebed tot de Vader, waar Hij zei : "Mogen zij allen één zijn, gelijk Gij, Vader, het zijt in Mij, en Ik in U, opdat de wereld gelove dat Gij Mij hebt gezonden" (Joh. 17:21). Deze smeekbede van Christus tot de Vader, voor ons, om zo te zijn verenigd, intoneerde duidelijk dat de gehele schepping zal worden getrokken door een spirituele eenheid, en niet door een eenheid door een getekend verdrag. Maar een dergelijke spirituele eenheid, waardoor de gehele schepping wordt aangetrokken, kan niet tot stand worden gebracht zonder de Geest van God, die Zijn kracht schenkt aan de mensheid. De Heilige Geest moet dan nieuwe apostelen doen opstaan om de wereld te gaan evangeliseren en het geloof van de gehele wereld in Christus aantrekken. Onze voortdurende verdeeldheid beschouwend zou ik willen zeggen dat de Kerk haar zwakte heeft getoond met betrekking hiertoe. En toch, ondanks onze ellendigheid zal de heilige geest van genade daar niet ophouden vanwege onze menselijke mislukkingen, ambities en ons onvermogen onszelf klein te maken en ons te verzoenen om eenheid te verkrijgen. De liefde van Christus voor de mensheid dwingt Hem in onze dagen om Zich vanuit de hoogte neer te buigen naar ons met Zijn kostbaar Bloed om deze onvolmaaktheden te verbergen. De Heilige Geest kent onze zwakheden en mislukkingen, dus kan men niet zeggen dat de Heilige Geest heeft opgehouden Zijn genaden uit te storten. Hij is er en maakt veel rumoer zodat tenslotte zelfs de doven, die zichzelf hebben gebarricadeerd, Hem zullen horen en tenslotte de deuren van hun harten zullen openen; en zij die dood waren zullen tot leven komen. Zij die hebben opgehouden te zijn zullen opnieuw leven. Een van de genaden die de Heilige Geest ons geeft in onze tijden, zijn de nieuwe apostelen die door God zijn voorbereid om de woorden van God door hun mond uit te storten en ten echoën. Maar als onze geest en ons hart niet gemakkelijk kunnen worden geraakt en hen horen, is dat misschien omdat wij te technisch en helaas te rationalistisch zijn geworden. In deze technische omgeving is de barmhartigheid van Christus besmet evenals de eenvoud van een spiritueel leven in God. Daarom is het belangrijk dat vooral de Orthodoxe Kerk, maar ook de andere kerken, de Heilige Geest toestaan om vrij in hen een verrijzenisadem te blazen. In deze verrijzenis zullen ze opstaan en beseffen dat evangeliseren noodzakelijk is om de wereld te verzoenen, die zozeer van God is vervreemd. Om een ontkerstende maatschappij te evangeliseren is ook een doel om mensen van elk ras en geloofsbelijdenis toe te staan tot God terug te keren en op zoek te gaan naar het Gelaat van God. Elk schepsel op aarde zou baat kunnen vinden en zich zo kunnen overgeven aan God. De Heilige Geest zal de rest doen en alle obstakels uitroeien die de weg naar een volledige geestelijke eenheid beletten. God vraagt van ons een verandering van binnen. Er zullen mensen zijn die zeggen : "Maar wij hebben altijd de wet van de Kerk in acht genomen en haar gehoorzaamd…" Het is niet voldoende de wet van de Kerk te onderhouden en haar te gehoorzamen. Onze starheid veroordeelt ons. Dikwijls praten we over de wet, maar we dragen haar niet in ons hart. Het hart van de wet is liefde; maar dikwijls leven we naar de letter van de wet, maar verwaarlozen het hart van de wet te leven. We verwaarlozen dikwijls de belangrijker zaken van de wet, welke liefde, barmhartigheid en goed geloof zijn. We zouden bereid moeten zijn meer samen te bidden, want gebeden worden gehoord en verhoord terwijl dialogen slechts gesproken woorden en formules zijn. Dat betekent niet dat we onze conferenties en discussies zouden moeten elimineren, volstrekt niet zoals ik al eerder zei. Maar wat is voor ons belangrijker, de letter of de Geest ? Als we zeggen de letter, zullen we werken als administrateurs wanneer we Gods zaken bespreken en zullen we niet zijn gerechtvaardigd, noch ooit iets bereiken, want het zal zijn alsof we tot de Heilige Geest zeggen : "Ik ben niet langer een kind, ik kan zelf lopen". De letter zal dus de Geest doden en wij zullen echte administrateurs worden, slechts papieren verplaatsend en elke bijeenkomst harteloos verlatend. Wat is dus belangrijker, de wet of de Geest ? Als we zeggen de Wet, veroordelen we reeds onze broeder die naast ons zit en tot de andere kerk behoort, terwijl hij, ons al veroordeelt en wij ieder van ons zullen horen zeggen : "Wij zijn in de volle waarheid, en wij zijn degenen die gelijk hebben". En opnieuw zullen we bezig zijn Christus te versplinteren, en opnieuw zullen wij niets bereiken. Als we starten met de leer en haar inhoud zullen we niets bereiken. Als we starten met de leer en haar inhoud zullen we misschien opnieuw nog meer gescheiden en versplinterd eindigen en nooit het essentiële bereiken. Hiermee bedoel ik niet dat we de leer geweld moeten aandoen, daar de leer het bestaan zelf van de Kerk is. Maar als we de Heilige Geest toestaan ons te leiden, in plaats van dat wij de Heilige Geest leiden voor eens en altijd, zal de Heilige Geest de letter en de wet nieuw leven inblazen, en zal Hij ons de ware leer laten zien, dat Jezus Christus het enige actieve beginsel in ons is ondanks onze verschillen in leerstellige terminologie. Voor deze daad van Barmhartige liefde hebben wij intense armoede van geest nodig en een overvloed aan edelmoedigheid. Laten we daarom onze leerstellige dialogen beginnen met de Heilige Geest. Laat Hij degene zijn die ons bij de arm leidt om ons in ons hart te tonen dat het wezenlijke van de leer gebaseerd moet zijn op liefde, offer, verlossing en een totale kalmte. Onze zonde van verdeeldheid Als wij verdeeld zijn geraakt en in stukken verscheurd, is dat vanwege onze intolerantie tegenover elkaar en onze geest van trots. We hebben het kenmerkende teken van geloof verdreven, wat goddelijke liefde is, zoals Christus zei over de deugd van liefde : "Hierdoor zullen de mensen weten dat jullie Mijn leerlingen zijn, dat jullie elkaar beminnen". En toch, de liefde van Christus dwingt Hem onbeperkte barmhartigheid in te zetten op onze verdeeldheid, deze verdeeldheid die deze dorheid en hardheid van hart over ons heeft gebracht, die de Kerk verwoest en een algemene geloofsafval teweeg heeft gebracht in de Christelijke wereld. De wereld nu, van het geloof afgevallen als ze is, heeft geen plaats voor God, daar zij in beslag wordt genomen door zelfontplooiing. De wereld van vandaag weigert God eer te geven en we leven in een tijd waarin al het goede is veranderd in kwaad. De christenen worden onophoudelijke ontkerstend vanwege onze verdeeldheid, of ze vallen voortdurend in dwaling. Kijk om je heen en zie : een deel van de kerk is verblind vanwege haar rationalistische geest. Zolang zij hun toevlucht nemen tot hun eigen geest zullen ze doorgaan te wandelen in de duisternis. Ze zullen doorgaan hun wetten te verkondigen in plaats van Gods wet. Ze zullen proberen de traditie van de Kerk te veranderen in menselijke franje en analogieën, zonder de Waarheid die in Christus is. We moeten bidden voor deze Christenen die gemakkelijk Gods Godheid ondermijnen, door de Kerk niet alleen te beroven van haar iconen, beelden en kostbaarheden, maar ook van de werkelijke Tegenwoordigheid van Christus in de Eucharistie. Als zij Christus verkondigen als koning, en glorieus Zijn macht bevestigen, Zijn ontzettende macht verkondigen, Hem lof toezingen, Zijn Almacht en Zijn machtige wonderen erkennen, zouden wij hen moeten vragen waarom Christus voor hen een steen des aanstoots wordt als het erop aan komt de verhevenheid van Zijn Godheid te meten in Zijn Tegenwoordigheid in de Eucharistie. Tenzij zij Zijn Godheid zien met een geestelijk oog, zullen zij doorgaan te zijn als verdrinkende mensen die nooit iets begrijpen van wat je hen vertelt. De Heer stond mij toe van Hem de volgende woorden te horen : "Ik ben de Verheven Hogepriester over heel Mijn Huis, dit Huis dat mensen zonder erbarmen hebben verdeeld in hun gebrek aan liefde; moet Ik blijven toezien hoe Mijn Huis verdeeld is en in een dergelijke rebellie, en niet tussenbeide komen ? Aan Mijn Eucharistie wordt steeds minder belang gehecht. Moge elk volk weten dat Mijn Vlees en Bloed van Mijn Moeder komt; Mijn Lichaam komt van de Allerheiligste Maagd, van zuiver bloed…" Pretenties en lippendienst hebben Christus nooit misleidt, maar telkens wanneer wij een wederzijdse liefde en een wederzijds begrijpen aannamen die tot vrede leidden, verblijdde zich Zijn Geest. Hoe kunnen wij vandaag de dag verwachten dat Zijn Geest Zich verblijdt als bij elk Paasfeest dat passeert, de data van Pasen niet verenigd zijn, en nog niet officieel zijn verenigd tenzij door het toevallig samenvallen, zoals dit jaar ? Hoe kan Zijn Geest zich verheugen als de ledematen van Zijn Mystieke Lichaam nog steeds verstrooid zijn als de dorre beenderen in het visioen van Ezechiël ? We rebelleren vermetel zonder vrees Zijn Wet van Liefde voor Zijn Troon. De Heilige Schrift zegt : "Hij die weet dat hij goed heeft te doen en het nalaat, doet zonde (Jak. 4:17)". De Heilige Schrift liegt niet en kan niet worden afgewezen. Voorts, hoe verwachten wij dat de Kerk geloofwaardig wordt in de ogen van de rest van de wereld als wij vrede, liefde, eenheid, broederschap en verzoening preken aan landen die hun mensen afslachten, als wij tegelijkertijd, in ons eigen midden, het Lichaam van Christus vermoorden door even zovele malen venijnige pijlen af te vuren naar elkaar ? Wij, de koninklijke hofhouding van Christus, hebben onze glorie verruild voor schande. God roept ons allen op, nodigt ons uit één te zijn, opdat de wereld gelove (Joh. 17:21). Dus alleen als de Kerk zal genezen door één te worden en haar kracht terug te krijgen, zal zij in staat zijn de wereld met God te verzoenen. Tezelfdertijd, sterker als zij dan zou zijn, zal zij in staat zijn alle duistere machten te verslaan, die de wereld hebben verduisterd en het domein van de Boze dat ons versplinterd houdt. De rol van de Heilige Geest als Hij ons leidt naar een spirituele eenheid Het is de Heilige Geest van genade alleen die de Kerk snel kan doen vorderen op de weg naar eenheid door ons onze angsten om voorwaarts te gaan te doen overwinnen. De Heilige Geest is er om tot op de wortels neer te branden alles wat ons gescheiden houdt en wat ons doet aarzelen om tot eenheid te komen. De Boze is zich hiervan natuurlijk bewust en blijft opschuddingen veroorzaken waar die normaal niet zijn, door op verschrikkelijke wijze het werk van de Kerk te belemmeren en de eenheid uit te stellen. Daarom denk ik dat het erg belangrijk is ons over te geven aan de Heilige Geest en meer aandacht te schenken aan het charisma dat Hij de kerk geeft. We zouden moeten ophouden het vuur van de Heilige Geest uit te doven dat het innerlijk van de Kerk kan verhelderen. Daarom is het belangrijk ons te laten leiden door genade en niet door vrees. Laat de Heilige Geest als een Parousie zijn binnen de Kerk. Het Lichaam van Christus, de Kerk zoals wij weten, breidt zich steeds uit door de Heilige Geest, en zij zal zich blijven uitbreiden tot de laatste Dag, want Christus is de rots, de bouwer van de Kerk alsook de herder van Zijn volk. Christus is de Verheven Hogepriester over heel Zijn Huis, dit Huis dat de mensen helaas hebben verdeeld in hun gebrek aan liefde. De schoonheid en de glorie, en de vrucht die zij eens heeft gegeven in het begin van haar bestaan, is nu gevallen als verrot fruit. Als dit niet waar is, waar is dan de Apostolische Kerk in haar ijver om van Christus te getuigen, om zichzelf neer te leggen op het altaar van de martelaren, zichzelf te vernederen in de arena van schande en pijn, liever dan Christus te verloochenen ? Waar is die gedisciplineerde vurigheid van geloof, brandend van verlangen globaal te evangeliseren ? Oh Christus, hoeveel meer moet Uw Kostbaar Lichaam nog worden doorboord en met een lans worden doorstoken en versplinterd voordat wij beseffen dat wij Uw Lichaam mogelijk hebben verdeeld als werktuigen van de "Verdeler" zelf. Wij hebben het ongewild gedaan en in onwetendheid. Help ons die rest, door Uw Kerk zo heilig genoemd, te vinden en te beschermen. Help ons haar weer samen te stellen. Een kerkelijke eenheid, bestemd om Uw Tweede Komst te brengen als een globale openbaring. Hoewel wij weten dat er een ontologische afgrond is tussen de Heilige Geest en ons, kan die worden verwijderd door de Heilige Geest en Hij kan ons bereiken om ons te laten zien dat de echte Christen diegene is die innerlijk een Christen is, en de echte spirituele eenheid in het hart is en zal zijn. Eenheid zal niet zijn van de letter maar van de Geest. Inderdaad, ongeacht hoeveel wij verwachten van de Kerk, ongeacht hoe wij haar mislukkingen maar ook haar triomfen zien, ondanks het Kruis van Eenheid dat wij op haar schouders plaatsen, we weten tenslotte uit ervaring dat dit Kruis zal worden gedragen door de zuiveren van hart. Als wij nu besluiten tot eenheid, dan moeten wij onze harten openen en die zielen ontvangen die zijn begiftigd door de Heilige Geest. Als wij tenslotte de armen van geest willen vertrouwen, die bereid zijn het Kruis van eenheid op hun schouders te dragen, dan zullen wij een volledig open veld hebben waarin we de zaden zouden kunnen gaan zaaien van een Christelijke eenheid die de wereld zal bekeren en haar doen geuren. De kerken zouden de Heilige Geest moeten toestaan, die de innerlijke bron is van Christelijke eenheid, hen allereerst te vernieuwen en te doen geuren, dan zullen zij op hen beurt, natie na natie, beginnen te geuren, hen ertoe brengen allen een te zijn in de Waarheid, om zo het Mystieke Lichaam van Christus te doen geuren. Daarom zouden de kerken, vooral de Orthodoxe Kerk, ervoor moeten zorgen niet de Geest uit te blussen en de verscheidenheid van gaven te vervolgen, die Hij verdeelt voor het welzijn van de Kerk, maar Zijn vlam toestaan te zuiveren en nieuw leven in te blazen in het innerlijke van de Kerk, om haar te doen voortgaan naar een spirituele eenheid. De Heilige Geest roept ook Zijn Bruid op tot eenheid en zegt : "Bid dat ik, de absolute volheid van God, de uiting van je geest, het licht in je ogen, in jullie midden neerdaal om de wereld te laten zien hoe fout zij was, om de kerken de ongerechtigheid van hun verdeeldheid te laten zien en hoe liefdeloos ze tegenover elkaar staan, ofschoon ze dagelijks verklaren dat er één Heer is, één geloof, één doopsel en één God, die de Vader is van allen, voor allen, door allen en in allen; we kunnen niet zeggen : "jullie hebben alles gedaan om de eenheid te bewaren, die Ik jullie in het begin heb aangeboden, toen jullie nog kind waren in Mijn Armen. Vandaag zeggen jullie : " ik ben geen kind meer, en ik kan zelf lopen"; en sindsdien ben je uit Mijn omhelzing gestapt en hebt je sappen gewend aan het gaan van je eigen weg… O kind van de Vader ! Vrucht van de Zoon ! Mijn Stad en Mijn Bruid ! Je geur heeft je verlaten … zullen er nog enige overlevenden in je overblijven als Ik neerdaal in volle kracht ? (9.11.94 van H.W.L.i.G.). Ik denk dat het ook tijd is dat wij ophouden nieuwe Gethsemane's te scheppen voor onze Heer. Laten we in plaats daarvan guirlandes van liefde plaatsen op het Hoofd van onze Heer. Ik zal eindigen met te zeggen dat de eenheid alleen zal worden gerealiseerd als wij allen echt zullen beginnen Jezus Christus te beminnen. * Mijn getuigenissen zijn gepubliceerd onder de titel : "Het Ware Leven in God" |